Door Michiel Zonneveld. Verschenen op 30 oktober 2004 in Het Parool.

Deel deze pagina:

Dit is de eerste keer, beschouw het als een waarschuwing. We zullen deze keer nog niet schrijven waar het was. Alleen dat het restaurant als hip wordt beschouwd, op elfhoog ligt en dat de gasten als het niet al te druk is kunnen kiezen uit een uitzicht over het IJ of over de stad. De eetzaal is voor de helft gevuld met lege tafels, maar in dat gedeelte mogen we niet gaan zitten, die zijn gereserveerd voor de avond, zegt een ober, die meteen weer wegrent. We kijken op onze horloges: vier uur in de middag. De bezoekers moeten maar zien dat ze een tafel krijgen. Dat lukt dankzij de doortastendheid van mijn vrouw. De tafel is vies, we moeten vragen of hij schoongemaakt kan worden. Het duurt dan weer even voordat de serveerster met de menukaart komt en nog weer langer voordat we kunnen bestellen. We willen wat weten over de gerechten. Ze antwoordt zo veel mogelijk met een ‘ ja’ of ‘ nee’. Eén keer met die woorden: “Weet ik niet: ” Het duurt twintig minuten voordat de (simpele) gerechten op tafel komen. Geen excuses. We zijn nieuwsgierig wat gebeurt als we toch een ruime fooi geven. Het geld wordt zwijgend van onze tafel geveegd. Aan tafel bedenken we dat het tijd wordt het eens over service te hebben. En niet alleen die in de horeca. Is Amsterdam werkelijk de hel van de dienstverlening? Of valt het soms mee? Alle suggesties zijn welkom op eerst@parool.nl

MZ

Deel deze pagina: